Een geheimhoudingsovereenkomst of non-disclosure agreement (NDA) is een overeenkomst waarbij twee partijen afspreken bepaalde informatie geheim te houden. Strikt gesproken is dit geen ICT-specifieke contractsoort, maar de NDA is buitengewoon populair in de ICT. Zo populair zelfs dat het document wel eens de Silicon Valley Handshake wordt genoemd, omdat in de hightechsector het tekenen van een NDA de eerste handeling is na de kennismaking.
De kernoverweging van een NDA is de omschrijving van het doel. Waarom gaan partijen informatie delen? Dit is cruciaal, want alle bepalingen omtrent geheimhouding en hetgeen geheim moet blijven, worden namelijk opgehangen aan dit doel. Gebruikelijke situaties waarin een NDA nodig is, zijn:
- Onderhandelingen over een aan- of verkoop
- Een freelancer inschakelen voor een project
- Onderhandelingen over een licentiecontract
- Onderhandelingen over een samenwerkingstraject
Minstens zo belangrijk is vastleggen wanneer informatie vertrouwelijk is. Dit moet expliciet worden gedefinieerd, zodat achteraf kan worden getoetst of bepaalde informatie onder de NDA valt. Er zijn grofweg drie manieren om dit te doen:
- Breed. Alles is vertrouwelijk, tenzij de ontvanger via een uitzonderingsclausule het tegendeel kan bewijzen.
- Beperkt. Alleen informatie die is gemarkeerd als zodanig, is vertrouwelijk.
- Gebalanceerd. Hierbij wordt naast markering ook de omstandigheden meegenomen. Zo ontstaat een iets gebalanceerdere situatie.
Een NDA kan eenzijdig of tweezijdig zijn. In een eenzijdige NDA is er één partij die verstrekt, en één partij die ontvangt. In die situatie zullen de meeste bepalingen sterk in het voordeel van de verstrekker zijn, omdat het immers “zijn” informatie is. Voor ontvangers is zo’n eenzijdige NDA dan ook moeilijk te aanvaarden. Bovendien kan het snel voorkomen dat de ontvanger bij nader inzien toch enige vertrouwelijke informatie wil delen, wat dan weer een aparte NDA vereist. Vaak wordt dan ook als compromis gekozen voor toch een tweezijdige NDA.