Een EULA voor apps is niets meer of minder dan een eindgebruikersovereenkomst (EULA) voor het gebruik van een app. Een app is een computerprogramma dat ontworpen is om op een telefoon of tablet te functioneren.
De afkorting ‘app’ staat formeel voor “mobile application” en is vooral bedoeld om hip te klinken, hoewel er ook een wat neerbuigende ondertoon in zit van een klein stukje functionaliteit, een handig dingetje in plaats van een ‘echte’ applicatie zoals een tekstverwerker of tekenprogramma. Tegenwoordig zijn apps echter volwaardige stukken software.
Apps zijn bestemd om door één persoon te worden gebruikt. Dit wordt afgedwongen doordat apps alleen kunnen worden geïnstalleerd door gebruikmaking van een account bij Apple of Google of een andere app-aanbieder. Deze bepalen gewoonlijk dat men de apps op een aantal computers mag installeren zolang dit maar vanuit één account gebeurt. Verder is er weinig meer over te zeggen dan dat de software niet mag worden gereverse-engineerd of verspreid.
Juridisch is er weinig verschil tussen de EULA voor een app en de EULA voor traditionele software. Praktisch gezien zijn er een aantal keuzevrijheden minder. Het gebruiksrecht spreekt voor zich: men kan de app installeren op de betreffende telefoon of tablet, maar niet verder verspreiden. Updates worden via de appstore geleverd door de leverancier, en dit gaat in principe volledig automatisch. Hier hoeft dus eigenlijk weinig over te worden geregeld. Clausules over rapportages en betalingen zijn om dezelfde reden niet nodig.